منطقه

آخر حکیم‌نظامی که به خیابان خاکی فرح‌آباد می‌رسید، آسفالت تمام می‌شد. از دکان رضاچرخی تا آن‌جا، فاصله‌ای نبود. روبه‌رو تا چشم کار می‌کرد، بیابان خالی و آخرش کوه صفه بود. سمت راست با فاصله زیاد کوی افسران و درجه‌داران و بعدش تک و توک ساختمان‌ها و ردیف درخت‌کاری‌هایی بود که در افق محو می‌شدند. سمت چپ، روبه‌روی خیابان حکیم‌نظامی، ساختمان قلعه‌مانندی بود، که برج نداشت. چهار دیواری بلندی بود که دیوار طرف خیابان فرح‌آباد چند تا تو رفتگی و بیرون‌آمدگی داشت. درش به طرف مدرسه باز می‌شد؛ در بزرگی که توی دیوار نصب شده بود. از یک‌جا به بعد سربازی با تفنگ ایستاده بود و نمی‌گذاشت کسی نزدیک شود. گاهی درش باز می‌شد و یک‌دسته سرباز با قدم‌های منظم بیرون می‌آمدند و با یک دو سه چهارِ سرگروهبان‌شان به طرف بالا، به طرف کوه صفه رژه می‌رفتند و آن دورها گم می‌شدند. گاهی یک جیپ بیرون می‌آمد یا می‌رفت تو. تمام طول سال انگار کار دیگری نداشتند. اما تابستان که می‌شد، یک‌دفعه آن‌جا به‌جوش و خروش درمی‌آمد. محمود، برادرم، اولین کسی بود که خبرش را توی خانه آورد: «منطقه!». و خواهرم گفت: «منطقة سربازگیریه، این کار هر ساله‌شونه، خیلی شلوغ می‌شه.»  اول از همه کامیون‌های ارتشی آدم‌هایی را می‌آوردند و توی منطقه می‌چپاندند.